to be or not to be...

Yapacak cok sey var gibi ama aslinda hicbir sey yok. Dusunmem gereken bi sey de yok, o yuzden kafama takacak seyler aramaktayım incir cekirdegini doldurmayan. O sacmaliklar beynime hucum ettikce daha da sapitiyorum dusune dusune. Kimse olmasin istiyorum ya da herkes olsun. Istedigimde, hemen o anda... Ama yok tabi, bu da tatmin etmez, doldurmaz boslugu. Ya herkes anlasin ya da kimsenin bi fikri olmasin. Bosa gecen dakikalari saymak da cabasi...

mezun olmalı mı olmamalı mı...

Bu soruyu kendime sorali cok oldu aslinda. Cevabindan da o kadar emindim ki o aralar. Ama simdi yusufu cagirmaya basladim artik. Geri donusu olmayan bu yola girmeye var misin yok musun diye sormuslar da sanki ben de mal gibi kalmisim.

Cevabi bulmali artik.

Sıkıldım kendimden, bu dusuncelerden. Korkmaktan olmayandan. Bi de icimdeki bu anlamsiz sıkıntıdan.